Florence Foster Jenkins, urodzona 19 lipca 1868 w Wilkes-Barre, znana jako „najgorsza śpiewaczka świata”, która mimo całkowitego braku talentu wokalnego cieszyła się dużą popularnością, a jej koncerty miały zawsze pełną widownię, była sopranistką amatorką. jako dziecko brała lekcje muzyki w skutek czego chciała wyjechać za granice czego nie popierał jej zamożny ojciec. Florence uciekłą z lekarzem lekarzem Frankiem Thorntonem Jenkinsem, byli małżeństwem przez 17 lat. Po rozwodzie zarabiała jako pianistka oraz ucząc gry. w 1908 roku, 6 lat po rozwodzie związała się z estradowym aktorem St. Clairem Bayfieldem który z czasem został jej manadżerem i został z nią już do samego końca. Jej kariera była szeroka i mimo braku talentu jako spiewaczki operowej nie można jej było zarzucić braku zaangażowania i wiary w siebie. Była nie tylko niesamowitą osobą, swoją niesamowitą wyobraźnią i entuzjazmem zarażała innych co w bardzo dobry sposób sotało przedstawione w filmie. Warto zwrócić również uwagę na postać akompaniującego jej pianisty Cosmé McMoona który po występach z Florence zakończył kariere pianisty i zająć się kulturystyką. Florence była chora na syfilis, z którym żyła ok 50 lat, po jej największym spektaklu, zmarła w swoim domu u boku męża. Całą swoją karierę finansowała z pieniędzy uzyskanych w spadku po ojcu który był bankierem i początkowo chciał ją wydziedziczyć. Jej największym osiągnięciem a jednocześnie marzeniem było danie recitalu 25 października 1944 roku w Carnegie Hall. Jednym z najczęściej zamawianych programów Carnagie Hall był w jej wykonaniu. Płyta którą nagrała była bestsellerem wytwórni.
Postać ta nie jest znana tylko z tego fimu, Florence Foster Jenkins jest bohaterką komedii Glorious! Petera Quiltera, której w 2005 roku prapremiera miała miejsce w Birmingham Repertory Theatre. W Polsce sztuka ta znana jest przede wszystkim ze spektaklu w Teatrze „Polonia” której premiera była 27 kwietnia 2007 i Teatrze Telewizji z 24 października 2011 gdzie rolę Florence zagrała Krystyna Janda. 23 kwietnia 2016 r. film Boska Florence miał światową premierę, w Polsce zaś 19 sierpnia tego samego roku.
Stephen Frears reżyser filmu oraz scenarzysta Nicholas Martin odwalili kawałek dobrej roboty. głowne postacie sa jak najbardziej dobrze przedstawione, film ma swój specyficzny klimat XX w. można zobaczyć bardzo świetnie odegrane postacie przez takie gwiazdy jak:Meryl Streep ( Ze śmiercią jej do twarzy, Tajemnice lasu, Mamma mia!), Hugh Grant ( Dziennik Bridget Jones, Notting Hill, To właśnie miłość), Simon Helberg ( Cinderella Story, Wieczny student, Teoria wielkiego podrywu)
I jak na koniec, standardowo przystało na moich kilka słów opinii, Początkowo film nie przykuwa aż takiej uwagi, w momencie przebiegu zdarzeń wciąga coraz bardziej, mimo strasznie zgrzytliwych dźwięków wydawanych przez główną bohaterkę można śmiało przysiąść do filmu i zobaczyć jak wielkie znaczenie ma dla kogoś (nawet nie doświadczonego) muzyka. Człowiek zawsze towrzy sobie przeszkody mówiąc "Nie potrafie", "nie umiem", "a co jeśli". Bohaterka miała jedną definicje, rób to co kochasz. Większość powinna brać z niej przykład. Wielkie brawa!
"Ludzie mogą mówić, że nie potrafię śpiewać. Ale nikt nie może nigdy powiedzieć, że nie śpiewałam."
Harley.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz