Harley-Davidson

XX w., kiedy to w styczniu 1901 William Sylvester Harley i Arthur Davidson przymocowali cztery silniki do ramy rowerowej zapoczątkowały historię przedsiębiorstwa. Prace nad silnikiem który wymagał poprawek odbywały się w małej komórce za domem Davidsonów. Była to maleńka knitka o powierzchni ok. 3 na 4 metry. W 1903 r. w tym właśnie miejscu William Harley z braćmi Davidson: Arthurem, Williamem, i Walterem (prezes oficjalnej już spółki) stworzyli pierwszy model przeznaczony na sprzedaż – Silent Grey Fellow z jednocylindrowym silnikiem o pojemności 410 cm³.

Za nieoficjalną datę stworzenia spółki uznaje się 28 sierpnia 1903 r. Wkrótce potem bracia opracowali też model o pojemności 494 cm³. W 1904 r. powstało 8 maszyn, zaś do 1906 r. poziom produkcji wzrósł do ok. 50 motocykli. 17 września 1907 r. wybudowano nowy gmach o powierzchni 260 m² i oficjalnie uzyskano status przedsiębiorstwa, gdyż wpisano firmę do amerykańskiego rejestru przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych. Do dziś siedziba przedsiębiorstwa mieści się w tym miejscu, przy Chestnut Street (ówczesnej Juneau Avenue). Już wtedy powstał nowy prototyp silnika dwucylindrowego w układzie V ( szczerze za cholere nie wiem co to znaczy ale się dowiem :D ), który zaprezentowano na wystawie motocyklowej, jednakże przez dwa pierwsze lata motocykle Harley-Davidson miały montowane tylko jednocylindrowe silniki. Niektóre źródła podają także, że w 1907 r. spółka sprzedała jeden egzemplarz policji.

Początek II wojny Światowej w odległej od USA Europie nie wpłynąłby zasadniczo na produkcję, gdyby nie fakt, że U.S. Army przystąpiło do przeprowadzenia rygorystycznych testów maszyn przedsiębiorstw Indian i Harley-Davidson, mających wyłonić dostawcę maszyny dla armii. Obydwa przedsiębiorstwa miały już doświadczenie w produkcji motocykli militarnych dla armii sojuszniczych i wiedziały, że kontrakt z armią był szansą na zdobycie dużej ilości pieniędzy.

W testach militarnych liczyło się m.in., by motocykl osiągał powyżej 105 km/h i wykazywał dobre właściwości jezdne przy małych prędkościach, oraz w trudniejszym terenie. Ostatecznie w marcu 1940 r. U.S.Army zamówiła 745 motocykli. O wersjach militarnych tych maszyn możecie poszukać gdziekolwiek w necie bo ja się osobiście totalnie na tym nie znam. Jedyne ciekawostki jakie warto według mnie udostępnić to że często posiadały kaburę na pistolet maszynowy Thompson. Tylne sakwy zmodyfikowano (z zaokrąglonych na kanciaste), aby maszyny mogły przewozić radiostacje, zaś z przodu każdy motocykl miał specjalną lampę zwaną blackout (ang. „zaćmienie”). Model ten był projektem na tyle udanym, że do końca wojny powstało ok. 88 000 sztuk, a produkcja była prowadzona na 3 zmiany. W ramach pożyczki wojennej (Lend-Lease) Armia Czerwona otrzymała od USA prawie 29 000 tych maszyn. W roku 1942 wyprodukowano także 1011 sztuk jedynego w historii firmy motocykla modelu XA (inspirowanego osiągami i niezawodnością niemieckich BMW). Nieliczne dzisiaj oryginalne egzemplarze są niezwykle cenione wśród kolekcjonerów i pasjonatów na całym świecie.
W maju 1943 r. w ramach uznania Harley-Davidson otrzymał od rządu USA jedną z trzech pierwszych nagród za produkcję wojenną.
W 1941 r. standardem w motocyklach z silnikiem powyżej 1000 cm³ stały się czterobiegowe skrzynie biegów.
Od roku 1943, gdy USA prowadziło już na szeroką skalę wojnę z Japonią, produkcja 45-calowych modeli wojskowych WLA, WLC, GA, XA (oraz nielicznych „zmilitaryzowanych” big twinów) stała się priorytetem więc zaniechano realizacji dotychczasowej i masowej, cywilnej oferty firmy. Poza motocyklami dla wojska produkowano także maszyny dla amerykańskiej policji.
 W okresie wojny większość elementów gumowych w motocyklach zastąpiono stalowymi zamiennikami a wiązało się to z deficytem gumy, której prawie całe przemysłowe zapotrzebowanie przejęło wojsko. Dopiero w roku 1946 wznowiono pełną produkcję wszystkich modeli cywilnych i wprowadzono kilka nowych rozwiązań.

Po wojnie wiele maszyn wojskowych stało w magazynach, a rząd postanowił się ich pozbyć. Odchodzący do cywila żołnierze amerykańscy mogli zostać właścicielami Harleya WLA z demobilu za 25 dolarów. Ogromna liczba pozostawionych lub zdemobilizowanych przez Armię Czerwoną modeli WLA (często poważnie i trwale uszkodzonych) do dziś zasila rynek pojazdów zabytkowych w Europie i nie tylko. Restaurowaniu tych motocykli sprzyja dobra dostępność nieużywanych części zamiennych wyprodukowanych podczas okresu wojennego, oficjalnie dla rządu Stanów Zjednoczonych.

7 lutego 1942 r. zmarł w wieku 65 lat prezes przedsiębiorstwa, Walter Davidson (23 lutego tego samego roku prezesem został jego syn, William Herbert Davidson), zaś 18 września 1943 r. nagły atak serca przyczynił się do śmierci Williama Harleya.

Data 1969 to także nowy etap w historii Harleya, gdyż został on za 21 milionów dolarów wykupiony przez przedsiębiorstwo AMF. Ówczesny prezes AMF, Rodney Gott, był fanem spółki Harley-Davidson jeszcze przed II wojną światową. Przez cały okres, gdy H-D pozostawał pod kontrolą nowego właściciela, na bakach umieszczano poza logiem przedsiębiorstwa, także litery AMF.

Lata siedemdziesiąte to okres boomu motocyklowego, który znacząco poprawił koniunkturę, a H-D znów sprzedawał nawet 75 000 egzemplarzy rocznie. Część produkcji i montaż końcowy przeniesiono do zakładów AMF w Yorku w stanie Pensylwania. W międzyczasie dwukrotnie zmieniał się prezes spółki: w 1973 r. został nim John A. Davidson, syn Williama Herberta Davidsona, zaś cztery lata później zarządzanie przejął Vaughn Beals. W tym okresie Harley-Davidson znów tracił.głównie na rzecz producentów japońskich takich jak Yamaha, Suzuki, Kawasaki i Honda.